Aklım bazen bulutların üzerinde, bazen dehlizlerin karanlığında…

     NASIL YAŞARSANIZ ÖYLE ÖLÜRSÜNÜZ!

 

Mümin olmak ne güzel, ne saadet elhamdülillah… Bugünlerime kavuşmama ne kadar hamd ve şükretseydim de yine azdı. Şu veya bu şekilde hepimiz hayat filmimizin başrolünde birer aktörüz. Yarın başımıza ne geleceğini bilmemek aslında büyük bir nimet. Îmânımız var elhamdülillah. Ondan ne gelirse güzeldir. Belâya sabrederiz, nimete şükrederiz her halükârda sevap kazanırız. Hepimiz biliyoruz ki bu dünyada parası olan zengin sayılır, ahirette ise sevabı çok olan… Fâni olanla baki olan hiç mukayese edilebilir mi? Ben de böyle neler düşünüyorum? Aklım bazen bulutların üzerinde, bazen dehlizlerin loş karanlığında… Ah hayat ah! İçimdeki “putları” bir kırabilseydim!

 

Aslında hayat dediğimiz de nedir ki? Bir varmış bir yokmuş! Masal gibi, rüya veya anlık ya da hiç gibi bir şey... Kâinatın içinde hesaba katılmayacak şey için ölüp dirilmemizin ne kadar beyhude olduğu aşikârken bunca insanın ölümüne mücadelesi, hiç bitmeyecekmiş gibi dört elle sarılması olacak şey değildi bence. Yaşadıklarım, araştırma ve tespitlerim beni bu noktaya getirmişti yine de nefsimin hile ve desiselerinden, dünyanın akılalmaz tuzaklarından kurtulamıyordum. Nefsin kuvvetli muhalefeti İÇ DÜŞMAN olarak, kötü çevre ve arkadaşlar da DIŞ DÜŞMAN olarak yetip artıyordu. Beklediğimiz sona sıra gelene kadar bizi de bizden ediyordu.

 

     ***

 

Bir ara Doktor Nefise, şimdi görümcem olan ilk hocamla baş başa kaldığımda ona muhabbetle sarıldım, dedim ki:

 

- Galiba benim şöyle bir yapım var, yeni fark ettim.

 

- Nasıl?

 

- Nasıl ifade etsem? Yani “ya hep ya hiç!” çizgisindeyim. Daima aşk derecesinde her şeye sarılıyorum. Şair olmasam da onlar gibi hep âşığım.

 

- Neye?

• Neye mi? Her sevdiğim şeye. Bu yüzden göreceklerime aşk ile bakıyorum.
• DEVAMI YARIN