En zor hafta...

Bu hafta geçtiğimiz haftalardan çok daha zor geçti... Sebebi aşılar... Minik bebeğim geçtiğimiz gün aşı oldu.. Ve ben her zamanki gibi dayanamadım, bakamadım... Yavrumun acı çekmesine yüreğim dayanmıyor... Bırakın acı çekmesine azıcık ağlaması bile beni derinden üzüyor... İki gündür ne bebeğim uyuyabildi ne de ben... Bu en zor dönemimizdi... İnşallah bir daha böyle durumlar olmaz... Üstelik babacığı da yanında yoktu... İnanılmaz ama küçücük olmasına rağmen babasının varlığının farkında oluyorlar... Canım sevgilim iş gereği yurt dışına gitti ve kızım inanın bunun farkında... Kokusunu arıyor... Belki inanılması zor ama böyle... Ben bunu yaşıyorum ve farkındayım... Annem eşimin gömleğini kızımın yanına koyuyor ve sanki biraz olsun sakinleşiyor... Bunları yazarken bile fena oldum... Rabbim evlatlarımızı anadan, babadan ayırmasın inşallah... Her geçen gün bizlere daha da sabırlı olmayı öğretiyor bu tatlı minik bedenler... Uykusuz kalmak, yorulmak vız geliyor... Onların minicik gülüşleri, mimikleri, 'agu'ları bütün yorgunluğu ve uykusuzluğu alıp götürüyor, sanki o anda birden vücudunuza enerji enjekte ediliyor... Bu hafta bebeklerle ilgili bilgiler yazacaktım ama olmadı... Haftaya kolik konusunu ele almayı düşünüyorum... İnanılmaz bilgiler var... Paylaşmak dileğiyle... Sevgiyle...