İrfan Özfatura

İngiliz istihbaratçılarından Patrik Hudson ağzından bal damlayan bir sahtekârdır. Sultan Bahadır ve oğullarını "Gelin, Hindistan'ı muasır medeniyetler seviyesine çıkarılım" gibi tatlı yalanlarla teslim alır. Genç prensleri parça parça doğrayıp haşlatır, allı morlu tabaklara koyup Şah'a yedirmeye kalkışır...

Pencap'ın Amritsar Meydanını kuşatan zırhlılar hiç yoktan sivillerin üzerine ateş açar, 700 Hintliyi öldürür, binlercesini yaralarlar. Garnizon komutanı General Dyer (Reginald Edward Harry) katliam kararını "onlar bir İngiliz kadınının önünde eğilmediler" diye açıklar...

Eğer yüzüne ılık bir tebessüm oturdu ve gözlerinde mânâlı bir ışık parladıysa, "zamanı" demektir. O dudak uçuklatacak bir cömertliğe niyetlenmiş olmalıdır yine. Mübarek daima mütebessimdir... Hem gözleri o kadar sık parlar ki...

Yılların tellalıdır ama böyle bir alışverişi ne görmüş ne de duymuştur. Bir elindeki dirhemlere bakar, bir kucağındaki zırha. Hazret-i Osman mı? O çoktaaan karışmıştır kalabalığa...

Hindliler oluk oluk gelip Müslümanlara katılırken Raca kandan kavgadan medet umar. Muînüddîn-i Çeştî hazretleri gözlerini yumup, bir müddet murâkabeye dalar ve "artık onu İslâm askerlerine teslim etmenin zamanı geldi" buyururlar.

İslamiyet kısa bir sürede Arabistan'dan taşar, bir anda Akdeniz sahillerini, Kafkasları, Ortaasya'yı sarar. Hindliler mizaçları itibariyle Müslümanlığa yakındırlar. Ancak kölelik düzeninden menfaatlenen racalar İslamiyete şiddetle karşı çıkarlar. Hakikate susayanlar bir Allah dostunun hasretini çekerken Muînüddîn-i Çeşti hazretleri yola çıkar.

Eski bir Yahûdi âlimi olan Abdullah bin Selâm Kur'ân-ı kerîme dört elle sarılır ve Resûlullahı gölge gibi takip etmeye başlar. Kısa zamanda öyle mesafe alır ki Efendimiz, "Cennetlik görmek isteyen, Abdullah bin Selâm'a baksın" buyururlar...

Abdullah bin Selâm (Radıyallahü anh), zamanında Benî Kaynuka kabîlesine mensup bir Yahudidir. Hem Tevratı hem tefsirini iyi bilir ve büyük bir hasretle Ahir Zaman Peygamberini beklemektedir...

Riolu Müslümanlar, Amazonluları da ellerinden tutup getirir, iman etmelerine vesile olurlar. Yerliler, kul hakkı, gönül yapmak, vakıf medeniyeti gibi incelikleri kavrarlar ki, yüzlerinde ayan beyan nur-i Muhammedi parlar. Hasılı müminlerin sayıları katlana katlana artar ve sayıları 13 bini aşar.

Elde olmayan sebeplerden Brezilya açıklarına sürüklenen Türk gemisi, Rio limanına sığınır. Geminin imamı Abdurrahman Efendi bu kentte müslüman ismi taşıyan ama İslâmiyetten haberi bile olmayan zencilerle tanışır. Şimdi zor bir kararın arefesindedir. Ya omuz silkip gitmeli, ya da burada kalmalıdır...

...İslamiyet inancıma da tasavvuruma da uygun gelir ve bu sözlerin sahibi ben, J.W. Goethe tevhidi (Allah'ın birliğini), teslise (üç Allah inancı) açıkça tercih ederim. Zira bir olan Allah'a iman ruhu yükseltir, bu inanç, insana kendi iç aleminin vahdetini (birliğini) gösterir...

Alman şair, yazar ve bilim adamı Goethe, Resulullah Efendimiz ve Kuran-ı kerim hakkında öyle şeyler yazar ki okuyucular "yoksa bu adam Müslüman mı" gibi bir şüpheye kapılırlar. Goethe bu şüpheyi sürekli kamçılar, hatta bir takdim yazısında "bu eserin müellifi kendisinin Müslüman olduğu şüphesini reddetmez" diyecek kadar...

Efendimiz buyurdular ki: "Bilal ne iyi bir kimsedir, o müezzinlerin efendisidir", "Bizi ezan ve gözümün nuru namaz ile ferahlandır ya Bilal", "Cennette Bilal'i gördüm, bu nimetin sebebini sordum. Onu bilemem dedi, ancak ne zaman abdest alsam iki rekat namaz kılarım", "Ey Bilal, fakir olarak ölmeye bak!.."

Garip zenci kendisini din kardeşliğine çağıran Hazret-i Ebubekir'e "İyi ama"der, "sen itibarlı bir tüccarsın, ben ise hazırken sayılmayan, olmayınca aranmayan bir köleyim. Nasıl kardeş olabiliriz ki!.." Hazret-i Ebubekir gülümser "zaten" der, "güzellik burada işte..."

İsveçli bilim adamı Alfred Nobel, dinamitten kazandığı kanlı paralardan iğrenince "insanlığa hizmet eden" bir vakıf kurulmasını arzular. Ancak Nobel Vakfı yelkeni rüzgâra göre açar, ustaları itip, uzlaşmacıları kayırarak yeni iğrençliklere imza atar...

Abdülkadir-i Geylani Hazretleri imrenilen mertebesine rağmen sıradan insanlar gibi yaşar. Odun kırar, hamur yapar, fırın yakar. Mahallenin çocukları çekinmeden gelir, incik boncuk ısmarlarlar. Mübarek sırf onlar için çarşıya çıkar, istediklerini bulur ve ayaklarına kadar getirip önlerine koyar...

Bağdatlılar, yürekten konuşan hatibin vaazlarını kaçırmamaya çalışırlar. Bir zaman sonra kalabalık sokaklara taşar. Sevenleri civar evleri satın alır, külliyeye katarlar. Hatta genç bir kız kendisine talip olan delikanlıya "Senden mihr filan istemem" der, "Seyyid Abdülkadir'in medresesinde amelelik yap, tamam."