"Bizi yok etmeye çalışıyorlar!"

 

 

Dinleyen dadaşlardan biri:

- Düşmanlık için sebep de, bahane de çok! Dalından düşen yaprak, rüzgârın oyuncağı olurmuş!

- Aslı şöyle: “Kurt kocayınca, itin maskarası olurmuş.”

- Nasıl söylenirse söylensin mana aynı: Düşenin dostu olur mu? Düşmeyesin! Dünün sadık komşuları bugün azılı hasımların hâline geldi. Niçin? Osmanlı zayıfladığı için. Osmanlı ahalisi birbirine düştüğü için... Öyle değil mi Osman Efendi?

- Haklısın dadaşım! Büyük devletler; devletimiz için önce; “hasta adam” teşhisinde bulundular. Sırtını yere getirmek, tuş etmek için üzerinde oynanan çeşitli operasyonlar yaptılar, neticesinde bu hasta adamı komaya düşürdüler. Ölüm döşeğinde, nebati hayat süren dev bir et, kemik yığını hâline getirmeye muvaffak oldular. Biz ölmemek için, onlar da bir daha dirilip ayağa kalkmamamız için ellerinden geleni yapıyorlar! Yapacaklar da!

- Bu gidişte evlatlarımız hep kırılacak!

- Ona “kırılma” demeyelim lütfen! Ölenlerimiz şehit, kalanlarımız gazi olur!

- İnşallah! Peki, düşmana bu zayıf hâlimiz yetti mi?

- Bu da onlara kâfi gelmedi. Tamamen yok etmeye çalışıyorlar. Evet, İslâm dünyası bugün çok vahim bir koma hâlini yaşıyor. Sevgili Peygamberimiz, şöyle buyurmuşlardı:

“Müminler birbirlerini sevmekte, birbirlerine merhamet etmekte ve birbirlerini korumakta bir vücut gibidirler. Vücudun herhangi bir uzvu rahatsız olursa diğer uzuvlar da bu yüzden rahatsız olurlar. Uykusuzluk ve humma ile ‘yüksek ateş ile’ onun için birbirlerini yardıma çağırırlar."

İşte bu dev vücut, bugün komada. Uzuvlarında olan hasar ve tahribata karşı diğer uzuvları harekete geçemiyor. Onun meyyit yani ölü gibi hareketsiz oluşu, düşmanlarına cesaret veriyor. Onu tamamen ortadan kaldırmak, paramparça etmek, yok etmek için saldırmak isteyen irili ufaklı düşmanları; bitler, pireler, akrepler, yılanlar, çıyanlar gibi haşerat ve itler, sırtlanlar, çakallar, hınzırlar gibi fırsat düşkünleri hepsi de aynı anda tepemize üşüşmüşler, tahrip etmeye, yok etmeye çalışıyorlar bütün kuvvetleriyle.

- Ermenileri de şişirmişler. Burunlarından kıl aldırmıyorlar! Eskiden ne kadar güler yüzlüydüler. Şimdi sanki barut, zehirler. En ufak bir şey de patlıyor, hır çıkarıyorlar!

- Dedim ya o mesele! Arkalarında ağa babaları var. Yoksa nerede o yürek!

- Ne mal olduklarını bilmeyenimiz yok! Şimdi bi kibir bi kibir! Aman Allah’ım! DEVAMI YARIN