Halime Gürbüz

Hal hatır sorma faslından sonra sohbete geçilir. Eh, herkes geleli bir saati geçmiştir. Zaten çay da demini almıştır. Önce peçeteler, ardından da tabaklar dağıtılır. Tatlı, tuzlu ve mümkünse salata çeşitleriyle dolu olan tabaklar birer birer güne katılan misafirlerin önlerindeki sehpalara konur. Genişçe bir tepsiye dizilmiş, kesme bardaklardaki çay da ikram edildi mi tamamdır artık. Gün yapmanın keyfi başlamıştır. Amaan, ne kadar lezzetli görünüyorlardır. Misafirler bu leziz ikramın hangisinden başlayacaklarını düşünerek tabakla oynarken, "Artık sen de otur" ısrarlarıyla odanın şöyle çıkış noktasına yakın bir yere ilişir ev sahibi.

Biz kadınlar bazı şeyleri erkekler gibi yapamıyoruz, kabul etmek lâzım. Mutfakta gezinen hamam böceğini gördüğümüzde kayıtsızca arkamızı dönemiyoruz... Siyah döpiyesin altına beyaz çorap giyemiyoruz... Arkadaş toplantılarında, "Tabiî ben komutanı kafaya almışım, enseye tokatız, zuha ha haa" gibi muhabbetler açamıyor, karşımızdakilerin gözünün içine baka baka, "Boğaz Köprüsü'ndeyim, 275'le gidiyorum, önüme kedi çıkmasın mı? Alacalı bir şey, karanlık da tabiî" gibi orijinal anılar nakledemiyoruz... Trafikte kızdığımızda levyeyi kapıp arabadan inemiyoruz.

Seminerler verdim, sunuculuk yaptım, haber spi-kerliği yaptım... Dört beş yaşlarında Şifalı Bitkiler kitabını ezberleyip ev halkına bayıltana kadar şifalı terkipler üzerine oturumlar düzenledim... Duyduğum her sese beste yaptım, sabahlara kadar şarkı söyledim... Yedi aylıkken konuşmaya başlamıştım o günden beri hiç susmamıştım. Taa ki şişene dek...

Artık daha fazla dayanamayıp gözyaşlarını tutamadığında, gözlerini kapat. Gözyaşlarının yeşil, yemyeşil bir yapraktan süzülen yağmur damlaları olduklarını düşün. Her yağmur yağdığında olan, her yapraktan süzülen binlerce yağmur damlasından biri olduğunu... Şelaleden akan suyun sesini dinle. Hayat işte bu! Hayat, böyle hızlı, böyle köpük köpük, böyle saçıla dağıla kendi armonisiyle ama hoş bir melodiyle akıyor. Dinle...

Emine gızım, Benim. Bolca nenen. Bildin mi? Bildin dabii. Elimde böyüdün a gızım. Yoğsa şehere oğlumun yanına gitdim diye beni untuveedin mi? Böğün tam 10 gün oldu köyden ayrı düşeli. Çok özledim orları. Doktura çıkarttı beni oğlan. Gözümdeki katarağı aldılar Allah razı olsun. Perde falan galmadı. Çayıra baktım mıydı, goyunların hepisini görecem. Azcık sıkıldım burlarda. Halden annayan da olmadığına, köye mektup yazdırayım dedim göççük toruna.

Sonbaharda yürürken yerdeki yapraklara basma takıntısı... Kadife koltukta otururken tırnağınla kadife tüylerini kazıma takıntısı... Bozuk paraları büyükten küçüğe dizme takıntısı... Portakal yedikten sonra kabuklarını küçük parçalara ayırma takıntısı... Ve... Marka takıntısı...

Gürbüz eve geldiğinde saat gece yarısını geçiyordu. Doğruca odasına gitti, kendini yatağa bıraktı ve uyuyakaldı. Sabah uyandığında büyükannesi karşısında elinde bir buket çiçekle dikiliyordu. "Bu otelin uyandırma servisine bayılıyorum" dedi Gürbüz. Büyükanne gülümsemeyle, "Burası otel değil ve bu çiçekler de benden değil" diye cevap verdi.

Afyon'da düzenlenen Uluslararası Güzellik Yarışması'nda "Termal", "Dostluk" ve "Lokum" güzelleri seçilmiş... Okuyunca, öyle kalakaldım... Ne güzeller, ne güzellikler ve de ne güzellik yarışmaları var diye... Ah, yine masal anlatasım geldi... Efendim, güzellik yarışmaları mitolojide bile varmış. Mitoloji bu ya, o zamanlar noter olmadığından güzeller, güzelliklerini "Noter tarafından" tasdik ettiremiyorlarmış...

Psikoloji bölümünde okuyan kardeşimin "Çocuklar ve Renkler" üzerine yaptığı araştırmaya yardımcı oldum bu hafta. Sokakta, eşte dostta bulabildiğimiz bütün 4-6 yaş arası çocuklara, "Annen ne renk?... Baban ne renk?..." diye sorduk. Çocukların büyük bir çoğunluğunun cevabı aynıydı: "Annem; pembe, babam; siyah"... Hiç düşünmeden verilen bu cevaplarda anneler, sevginin ve yakınlığın rengi pembe, babalar ise gücün ve sarsılmazlığın rengi siyahtı...

Arkadaşlarla sahilde yürüyoruz, bir yandan da içe dönük konuşmanın gücü üzerine ulvi bir sohbet ediyoruz. Konu derin, hava güzel. O sırada bir uçak geçti. Kızlardan biri, "Ay bakın uçak geçiyor. Sevgilimden haber alacağım" diye sevinç çığlıkları atmaya başladı. Şoku atlatana dek hepimiz suskun kaldık sonra da başını okşadık. Eh, tabii biraz ilgiye ihtiyacı var...